Nieśmiałość jest jedną z form trudności we współżyciu społecznym. Charakterystyczne elementy, które o niej świadczą to wycofywanie się z kontaktów z ludźmi, brak pewności siebie w relacjach oraz brak umiejętności współżycia w grupie lub niesienia pomocy. Nie sprzyja ona społecznemu przystosowaniu i wpływa hamująco na wykorzystanie posiadanych zasobów intelektualnych. Bardzo często uniemożliwia rozwój zdolności i umiejętności, przeszkadza w realizowaniu potencjalnych planów życiowych, aspiracji, a nawet zmusza do rezygnacji z marzeń.
Najczęściej pojawia się ona w obecności innych osób podczas wykonywania pewnych czynności przez osobę nieśmiałą. Właśnie ta obecność i subiektywne poczucie bycia obserwowanym, ocenianym powoduje, iż osoby nieśmiałe czują się źle, są spięte , a w ich zachowaniu widać nienaturalność i brak swobody.
Początki owej nieśmiałości najczęściej mają swe źródło w dzieciństwie. Wiele dzieci ma trudności w nawiązywaniu kontaktów z dorosłymi. Dodatkowo trudności w uczeniu się, kompleksy dotyczące wyglądu zewnętrznego, rozczarowanie w przyjaźni, czy ogólnie brak poczucia bezpieczeństwa, przyczyniają się do pogłębiania niskiej samooceny, małej pewności siebie, a co za tym idzie nieśmiałości. Bardzo ważna tutaj jest postawa rodziców i wychowawców. Umiejętność dodawania dzieciom odwagi, okazywania swojego poparcia i akceptacji, znacząco wpływa na samoocenę dojrzewającego człowieka.
Nieśmiałość nie jest nienaturalna, do pewnego stopnia ma prawo być obecna. Jednak staje się problemem, gdy z jej powodu dziecko izoluje się i nie chce utrzymywać kontaktów z innymi. Każde spotkanie lub moment zabrania głosu przyprawiają je o gwałtowne bicie serca, powodują jąkanie się lub czerwienienie. Takie sytuacje z reguły pogłębiają nieśmiałość, a dziecko zaczyna być postrzegane jako odludek i tak również oceniane.
Takim dzieciom powinno się pomagać, zaczynając od pracy nad poczuciem pewności siebie oraz nad samooceną, której rola tutaj jest znacząca. Należy dostrzegać dzieci nieśmiałe i pomagać im samym przezwyciężać własną niepewność.
Z nieśmiałością bardzo ściśle związana jest samotność. Możemy wyróżnić samotność emocjonalną, która wiąże się z brakiem psychologicznej więzi z drugą bliską osobą i samotność społeczną, gdy dziecku brakuje przyjaciół i umiejętności współżycia w grupie.
Do przyczyn osamotnienia dzieci i młodzieży zaliczamy następujące czynniki:
• niskie poczucie własnej wartości, brak zaufania do samego siebie,
• niezdolność, nieumiejętność porozumiewania się,
• nastawienie samoobronne,
• wrogość,
• strach, lęk przed otworzeniem się na innych ludzi.
Samotność nie sprzyja dobremu samopoczuciu, każdy młody człowiek mniej lub bardziej pragnie być akceptowanym i rozumianym przez swoje najbliższe otoczenie. Nie należy wiec obojętnie przechodzić obok samotności. Koniecznie należy dostrzec problem, postarać się poznać przyczyny. Pomóc zaakceptować to, czego nie można zmienić , a zmienić to co może ulec zmianie. U osamotnionych dzieci i młodzieży należy rozwijać poczucie własnej godności poprzez pomoc w dostrzeżeniu swoich mocnych stron, zdolności oraz także słabości. Młody człowiek musi zrozumieć, że nie zawsze osiąga się doskonałość w tym, co się robi, ale ciągle należy próbować.
Nauka podstawowych umiejętności komunikowania się również powinna mieć swoje miejsce w procesie ,,walki,, z samotnością. Jednak podstawą, która w dużym stopniu wspomaga lub warunkuje brak osamotnienia jest otwartość, bezwarunkowa akceptacja oraz szacunek jaki powinien każdy młody człowiek wynieść w posagu z domu rodzinnego. Można być samemu, a nie czuć się samotnym, ale można też być z ludźmi i tak właśnie się czuć.
Dostrzegajmy wśród nas dzieci osamotnione, nieśmiałe, które potrzebują pomocy, aby mogły zacząć funkcjonować na miarę swoich możliwości, pomóżmy im lub poszukajmy tej pomocy wśród innych.
https://youtu.be/XMKB_07EvfY
